O'Cele e O'Canelo
.
domingo, 31 de julio de 2011
sábado, 30 de julio de 2011
jueves, 28 de julio de 2011
Los "vivillos" de Redota...
Torolo Bertolo -
De frente y de perfil
Cele [7/28/2011 4:37:00 AM]
Un redotero con años...
Cele [7/28/2011 4:37:00 AM]
Un redotero con años...
y redaños.-
Si al mirarlo de frente
se parece a un cartapacio,
si lo miras más despacio,
parado y de perfil
verás que es un mandril
bocazas como Bocaccio.
Nació en la Coronilla
de un fraile de Sevilla
concupiscente y servil...
Nacionalidades: mil.
Sus padres: Suecos de Sueca
y tiene una muñeca
pntada de azul añil...
Oficio: el de albañil,
carpintero, agiotista,
abígeo, actriz, artista
cuentamusas... y muy gil.
¿Estado? prtiodicista.
Aunque castrado... casado
con una sabia mujer
que pronto le hizo ver
que los cuernos a Bertolo
se los colocó otro trolo
un día al amanecer.
¿Estudios?
Su estudio fue el caminar
por esos Mundos de Dios,
siempre tocando el dos,
atravesando fronteras
y buscandoi las maneras
de comer algún arroz.
Su frase preferida es:
“Amo la Paz, odio la guerra.
Pero La Paz... La Paz... La Paz...
¡se la cambio por Las Piedras ¡”
¿La “peli” que más le gusta?
Se siente identificado
con “Caperucita Roja”
Cuando la ve se sonroja
y enmudece su voz
al ver al Lobo feroz:
El Cele... que no se moja.
¿Su Religión?
Los garbanzos,
sobre todo de Betanzos.
¿Su ambición:
Ser Caudillo
y ser bien blanco y bien pillo.
¿Su pesadilla?
Es el Cele
porque le llama pelele,
marica y prostituto
y al pobre Bertoluto
todo esto lo repele...
¿Viajes?
Viajó a cien paises,
superando al gran Ulises
y se quedó en Camberra,
al cuidado de una perra...
que tenía dos gurises...
¿Fué a la guerra?
Él quiso ir a Vietnam...
pero aquel día llovía
y se quedó en el zaguán,
viendo pasar el tranvía...
¡No era buen día para ir a Viertnam!
¿Deportes?
La taba, el tatetí,
la canica y el parchí.
¿Libros?
‘Las venas abiertas de América Latina”
“El Diario del Ché”
“Las Aventuras de Haedo en su Cuchilla”
Los “Poemas de Amor “ de Campoamor”
y “Alicia en el País de las Maravillas”
¿Su ciudad preferida?
Sin hesitar:
¡Siitges!
Verduras preferidas?
Nabo, berenjena y pepino.
De cereales: el trigo.
De la fruta: la banana...
y si aún tengo gana:
una garcha a la italiana.
¿Su sueño?
Ser Alcalde de Zalamea
por que “ze la menea el Alcalde”
Y ser Caudillo de Empalme Olmos.
¡Eso lo haía de balde!
¿Genio?
Mucho.
¿Ingenio?
Poco
¿Imagenio?
Carece.
¿Dinero?
¡Busco, busco, busco...
pero no hallo carallo!.
¿Su noche triste?
Cuando se le murió el gato
y a los tres días, no resucitó.
¿Su noche alegre?
Una que amaneció muy temprano,
al lado de un marrano
que le hurgaba el verano.
¿Otra frase propia?
“A todos los chiquitos,
nos encantan las cosas
muy grandes...
como los glandes de Flanes”.
¿Un refrán?
“Vale más un “cien” en mano
que un pajarillo volando”
Su actor preferido?
Carlos Marx.
¿Actriz?
La Mistinguette.
Animales preferidos:
El Pollo, El Puma y el Pichis.
¿Gastronomía?
La fabada asturiana...
pa cagá a pedos a mi mujé.
¿Su más ansiado deseo?
Ser como la Anaka...
que es mujé y sabe escribir y leer.
¿Qué es lo que le sobra?
Olveira y Cele.
¿Qué es lo que le falta?
Guita y Guti.
¿Mujeres amadas?
Una. La Kangura.
¿Hombres?
Todos. Cuantismá mejó.
¿Manjar preferido?
Bolas de fraile.
¿Angustia?
De sentirme abandonado
y pensar que otro a su lado...
¿Polvos?
Seis.
Desde el año 30.
Pa terminar: Dígame
usté é tonto?
¡Hombre! Tonto, tontorrón... no!
¡Soy muy rápido! ¡Eso sí!
Me manda mi mujé a hacer
un mandado y vuelvo enseguida.
¿Lo de los 137 paises por usted visitados...
no le parecen muchos?
¡Np! ¡No!
¡Si quiere se los cuento! ¡Mire:
Yno, dos, tres, cuatro...
¡Bueno!
¡Pare... pare... si estás preñada!
se parece a un cartapacio,
si lo miras más despacio,
parado y de perfil
verás que es un mandril
bocazas como Bocaccio.
Nació en la Coronilla
de un fraile de Sevilla
concupiscente y servil...
Nacionalidades: mil.
Sus padres: Suecos de Sueca
y tiene una muñeca
pntada de azul añil...
Oficio: el de albañil,
carpintero, agiotista,
abígeo, actriz, artista
cuentamusas... y muy gil.
¿Estado? prtiodicista.
Aunque castrado... casado
con una sabia mujer
que pronto le hizo ver
que los cuernos a Bertolo
se los colocó otro trolo
un día al amanecer.
¿Estudios?
Su estudio fue el caminar
por esos Mundos de Dios,
siempre tocando el dos,
atravesando fronteras
y buscandoi las maneras
de comer algún arroz.
Su frase preferida es:
“Amo la Paz, odio la guerra.
Pero La Paz... La Paz... La Paz...
¡se la cambio por Las Piedras ¡”
¿La “peli” que más le gusta?
Se siente identificado
con “Caperucita Roja”
Cuando la ve se sonroja
y enmudece su voz
al ver al Lobo feroz:
El Cele... que no se moja.
¿Su Religión?
Los garbanzos,
sobre todo de Betanzos.
¿Su ambición:
Ser Caudillo
y ser bien blanco y bien pillo.
¿Su pesadilla?
Es el Cele
porque le llama pelele,
marica y prostituto
y al pobre Bertoluto
todo esto lo repele...
¿Viajes?
Viajó a cien paises,
superando al gran Ulises
y se quedó en Camberra,
al cuidado de una perra...
que tenía dos gurises...
¿Fué a la guerra?
Él quiso ir a Vietnam...
pero aquel día llovía
y se quedó en el zaguán,
viendo pasar el tranvía...
¡No era buen día para ir a Viertnam!
¿Deportes?
La taba, el tatetí,
la canica y el parchí.
¿Libros?
‘Las venas abiertas de América Latina”
“El Diario del Ché”
“Las Aventuras de Haedo en su Cuchilla”
Los “Poemas de Amor “ de Campoamor”
y “Alicia en el País de las Maravillas”
¿Su ciudad preferida?
Sin hesitar:
¡Siitges!
Verduras preferidas?
Nabo, berenjena y pepino.
De cereales: el trigo.
De la fruta: la banana...
y si aún tengo gana:
una garcha a la italiana.
¿Su sueño?
Ser Alcalde de Zalamea
por que “ze la menea el Alcalde”
Y ser Caudillo de Empalme Olmos.
¡Eso lo haía de balde!
¿Genio?
Mucho.
¿Ingenio?
Poco
¿Imagenio?
Carece.
¿Dinero?
¡Busco, busco, busco...
pero no hallo carallo!.
¿Su noche triste?
Cuando se le murió el gato
y a los tres días, no resucitó.
¿Su noche alegre?
Una que amaneció muy temprano,
al lado de un marrano
que le hurgaba el verano.
¿Otra frase propia?
“A todos los chiquitos,
nos encantan las cosas
muy grandes...
como los glandes de Flanes”.
¿Un refrán?
“Vale más un “cien” en mano
que un pajarillo volando”
Su actor preferido?
Carlos Marx.
¿Actriz?
La Mistinguette.
Animales preferidos:
El Pollo, El Puma y el Pichis.
¿Gastronomía?
La fabada asturiana...
pa cagá a pedos a mi mujé.
¿Su más ansiado deseo?
Ser como la Anaka...
que es mujé y sabe escribir y leer.
¿Qué es lo que le sobra?
Olveira y Cele.
¿Qué es lo que le falta?
Guita y Guti.
¿Mujeres amadas?
Una. La Kangura.
¿Hombres?
Todos. Cuantismá mejó.
¿Manjar preferido?
Bolas de fraile.
¿Angustia?
De sentirme abandonado
y pensar que otro a su lado...
¿Polvos?
Seis.
Desde el año 30.
Pa terminar: Dígame
usté é tonto?
¡Hombre! Tonto, tontorrón... no!
¡Soy muy rápido! ¡Eso sí!
Me manda mi mujé a hacer
un mandado y vuelvo enseguida.
¿Lo de los 137 paises por usted visitados...
no le parecen muchos?
¡Np! ¡No!
¡Si quiere se los cuento! ¡Mire:
Yno, dos, tres, cuatro...
¡Bueno!
¡Pare... pare... si estás preñada!
O'Celedonio
.
miércoles, 27 de julio de 2011
Comunicado del Telo Torolo.
TOROLOS EN PARO
.TELO TOROLO
COMUNICADO DE LA DIRECCIÓN
.
Se comunica a nuestros promiscuos
y concupiscentes clientes, tanto fijos de abono
como transeúntes que, por reformas en sus cuartos
traseros el Sr. Torolo Bertolo, el de las Paces,
ha sido declarado incapacitado temporal para ejercer sus
funciones en este Establecimiento.
Lo mismo ocurre con el Torolo Pollo Jericho,
afectado por un problema hemorroidal severo
que le impide el desarrollo de sus habituales sesiones
con la clientela.
Rogamos disculpen las molestias.
Se avisará oportunamente sobre la reintegración
de ambos cachorros al Plantel activo de la Empresa.
Gracias
.
martes, 26 de julio de 2011
lunes, 25 de julio de 2011
sábado, 23 de julio de 2011
viernes, 22 de julio de 2011
martes, 19 de julio de 2011
Versículos...
A un payo que, de malos modos,
me mandó a dormir la siesta.
(En català alccornoque)
.
Jo si faig la migdiada,
petita e ingrata persona,
será amb la teva dona
si vols i no te sap mal...
pot ser que un home cabal
vulgui ella, alguna estona!
petita e ingrata persona,
será amb la teva dona
si vols i no te sap mal...
pot ser que un home cabal
vulgui ella, alguna estona!
.
En Joan de Escornalbou.
En Joan de Escornalbou.
.
lunes, 18 de julio de 2011
domingo, 17 de julio de 2011
sábado, 16 de julio de 2011
La guerra en la huerta...
o sí Bertolo se rasca
o que la borrasca cede...
les aseguro que al Cele...
todo eso !se la casca!
Si el Carlos se hace el malevo
y le importa medio huevo
que le llamen botarate...
y en el fragor del combate
como un jabato se bate...
yo me siento ¡como nuevo!
y a mí me importa: ¡un tomate!
Si el que más habla de paz
es quien más guerras genera...
si ese tipo no se entera
de quien falta y quien sobra
quien labura y quien cobra...
es que está en la estratosfera...
¡Qué siga el mulo en la era...
y la Alexia le de avena
y el Rulín para la cena,
le coma los higadillos
y nos cante fandanguillos
en loor de la mar serena...
¡Qué todo es mentira, nena!
¡Qué es pelea de mininos,
que ahuyentan los estorninos
y atraen los zopilotes
que en el suelo, dando botes,
picotean sus intestinos...!
Y al Cele... dos pepinos
le interesan esas peleas...
dicen que son por "ideas"
pero nadie da un pimiento
por un neto sentimiento
que aclare las tinieblas...
¡Siga avante el Carnaval,
disfrazando las miserias
que con vestimentas serias,
representas los gorrinos..
que trapos, aún siendo finos...
también venden en las ferias...
¡Siga avante el Carnaval
con sus rituales "malinos",
con hambreados felinos
de grandiosas proporciones
que parecieran leones
y son mansitos pollinos...
¡Vivan estos Carleones
de tremendos vozarrones
que me importan: !Dos pepinos!
¡Pero escuchemos sus himnos
lúcidos y fanfarrones!
¡Aunque a mi me importen
menos que dos cebollinos!
O'Cele.
Bajo techo... ¡que llueva...!
Yo sé de la volubilidad de las poetisas,
de los abruptos cambios de dirección de sus sonrisas.
Conozco cuando sobran las palabras...
porque el afecto supera las divisas,
y por encima de los "abracadabras",
mis afecciones… - le digo - van a Misa.
.
Pero... conmigo.... !van finos...!
¡Todo me importa:
O'Xan.
.
viernes, 15 de julio de 2011
jueves, 14 de julio de 2011
Da fisterra ás Antípodas...
Cultura galega. org
Da fisterra ás antípodas
Galegos en Australia
Frai Rosendo Salvado
Á ventura
En 1844 un inquedo monxe benedictino de Tuy chegaba ás costas australianas atraído pola paixón evanxelizadora que sempre aparecía, no século dos descubrimentos despois das pegadas dos exploradores e militares que descubrían novas terras lonxe de Europa. Era emprendedor, cheo de sangue vital, curioso, músico, negociante e capaz de moverse con habilidade polos sinuosos terreos do poder eclesiástico e laico.
Foi un dos protagonistas da defensa dos dereitos dos aborixes nun momento de
plena efervescencia colonial e mentalidade racista. Coñecemos a Fray Rosendo Salvado por outra máis polémica faceta. Na viaxe que realizou en 1860 a Europa para recadar fondos para a súa Abadía de New Norcia,Ó oeste de Australia, trouxo un agasallo que segue a levantar agrias polémicas hoxe en día: a semente dos eucaliptos, que plantou no seu xardín e que agasallou ós seus amigos.
Frai Rosendo Salvado naceu en Tui en 1814. Sería unha cidade que sempre tería en mente, e á que volvería de Australia nunha ocasión entre mostras de fervor popular. En 1898, continuaba recibindo o xornal tudense La Integridad, e pedía que non se lle deixase de mandar. De alí, pasou ó mosteiro de San Martiño Pinario de Santiago de Compostela, con 15 anos, onde destacara pola súa habilidade coa música como organista ós 20 anos e a súa capacidade de aprendizaxe, unha actitude na que o seu pai, Pedro Salvado, destacara como cantor da catedral de Tui.
A chave que marcou boa parte do destino de Rosendo Salvado veu dada por causas políticas. En 1835, un novo goberno comeza a mandar en España e un ministro con gran influencia na Corte, Mendizábal, decide adoptar unha nova política con respecto á Igrexa e desamortizar os mosteiros para poñelos á venda nun proceso que se coñece como a Desamortización. Non só isto: as ordes monacais, cunha tradición secular, son disoltas. Fray Rosendo era monxe benedictino que non puido ver rematado o seu desexo de tomar os hábitos e ten que volver á súa casa familiar en Tui.
.
Coa mochila
En 1838, Fray Rosendo Salvado recibe unha mensaxe dun compañeiro catalán que coñecera en San Martiño Pinario, José Benito Serra, que cos anos acabaría por converterse no seu alter ego e un amigo íntimo. Benito Serra pedíalle que se incorporara ó mosteiro de Cava dei Tirreni, no de aquela Reino de Nápoles.
Para os benedictinos, Nápoles era terra liberada, o que significaba que os mosteiros especializados na formación de novicios estaban ata os bordes de mozos chegados de todos os países de Europa que estaban a secularizar. Malia todo, Salvado consegue ingresar no convento.
En 1843, ten lugar o feito que marcaría de xeito definitivo o futuro misioneiro de Salvado; tódolos días paseaba con Serra polo bosque do mosteiro. No transcurso da conversación, Serra exprésalle o seu anceio de ir ás misións e, o máis relevante, confésalle que se se decide a ir con el, non o pensaría dúas veces. E iso é o que fan.
En Roma entrevístanse con Monsignor Brunelli, secretario da Congregación para a Propaganda da Fe, unha
especie de Ministerio para a Evanxelización dos Estados Pontificios. Brunelli ábrelles unha posibilidade: a Igrexa Católica quere introducirse no nacente mercado australiano, un remoto e enorme territorio dominado polos ingleses e no que a Igrexa anglicana leva, evidentemente, unha boa ventaxa na conversión dos indíxenas. Que o fenómeno era clave indícao tamén outra cuestión: a expedición a Australia é preparada polo bispo irlandés Joseph Brady. El, Salvado e Serra son recibidos polo mesmo Papa. A expedición prepárase para saír dende Londres.
.
Comeza a misión
O 7 de setembro de 1844, o veleiro Elizabeth deixa o porto de Gravesend, no estuario do Támesis. Nas súas memorias, Salvado non agacha a emoción que lle produce entregarse a unha viaxe de meses polo medio dos océanos: "cando entramos no estreito de Calais, a furia infernal e os pérfidos elementos, cando as ondas do océano, agora elevándose como montañas brancas de escuma, agora afundíndose e mergullándose o máis profundamente posible, semellaban amenazarnos cunha morte certa en cada bandazo", ata que chegan o 8 de xaneiro ás costas de Australia e se hospedan en Fremantle.
Os primeiros paseos polo lugar dan idea das angueiras dos misioneiros, ávidos de atoparse coa poboación indíxena.
No primeiro paseo que dan pola colonia de Fremantle xa observan un bo número de aborixes e ocurre unha escea curiosa, que Fray Rosendo relata deste xeito: "estando ansiosos de tomar contacto falámoslle ós dous primeiros que coñecimos. ¿Pero como entendelos?
A primeira palabra que escoitamos foi maraña, que repetían
continuamente. Maraña no meu dialecto galego significa 'decepción', e pregunteime se esa xente estaba preocupada de que fosemos a facerlles algo malo. Dinme a volta e pregunteille ó noso anfitrión que significaba.
"Simplemente, comida", replicou. Así que eu collín unha gran barra de pan, repartino entre eles, e anotei a palabra no meu caderno, de acordo co método que decidín seguir".
.
No deserto
O primeiro obxectivo que tiñan os monxes era atopar indíxenas. Falando cos colonos, decatáronse de que os aborixes tiñan un estilo de vida nómada. A primeira pegada deulla un dos terratenentes da zona, quen lle indicou que ó sur da súa prantación existían grupos de individuos movéndose. Cunha compañía en expedición dirixíronse á zona e camiñaron varios días ata que as reservas de auga comezaron a esgotarse.
Coa axuda de dous guías, conseguiron chegar a fontes de auga e instalar un campamento provisional. Aí produciuse o primeiro contacto coa poboación indíxena, non sen medo. Existía a crenza na colonia de que os aborixes eran caníbais.
Se o eran, dende logo non deron mostras. Os primeiros días nos que se instalaron,
os monxes fixeron continuos oficios relixiosos e cantaban a toda voz salmos. Non se trataba, posiblemente, dunha cuestión litúrxica, senón máis ben de atraer a posibles curiosos. Algo que conseguiron, cando un día, á tardiña, observaron como un reducido grupo de indíxenas contemplaba a aquel grupo de homes barbudos e vestidos con roupas cerradas no medio da calor da campiña australiana. De aquela, nunha distancia prudencial, prenderon unha fogueira e pasaron a noite observándoos. Ó día seguinte, apareceron homes armados a esa distancia, e os monxes puxéronse en garda, pero os indíxenas limitáronse a sentar ó redor dunha fogueira.
O contacto viría con posterioridade, cando un fato de homes, mulleres e nenos achegouse ata o campamento e comezou a curiosear o que facían e deixaban de facer. … de supor a ledicia dos misioneiros. A confianza mutua increméntase. Frai Rosendo nárrao este xeito: "con eles, comimos, bebimos e marchamos, e fumos voluntarios para as tarefas que eles estimaban máis pesadas. A miúdo levabamos ós nenos sobre os nosos ombreiros coas súas pernas randeándose na fronte e descubrimos que preferían a nosa compañía á dos seus pais".
Sen embargo, as enfermidades e outros sinsabores fixéronos retroceder de novo á zona europea, ata que quedaron unicamente na expedición Frei Rosendo Salvado e Serra.. Despois destes contactos iniciais, os dous monxes decatáronse de que era moi difícil establecerse e realizar unha acción efectiva se non se establecían nun lugar concreto e fundar un mosteiro. Os obxectivos non eran outros que sedentarizar á poboación indíxena e facela vivir da
agricultura. … dicir, "occidentalizala". Na mentalidade do século das colonizacións, os europeos que chegaban a novas terras, foran os que fosen os obxectivos que se buscaran, plasmaban nos novos lugares descubertos o modelo de vida occidental. Deste xeito, foi como os dous benedictinos asentáronse nas inmediacións de New Norcia. O labor misioneiro traía consigo paradoxas. En New Norcia, eles crearon unha escola e tiveron que superar os recelos da poboación, que cría ver extraños poderes nos libros e papeis escritos. Pero o proceso de aculturación comezaba.
Un exemplo aconteceu en 1849. Salvado foi enviado a Europa para recadar fondos e capital humano para a misión, e levou con el a dous indíxenas, que mesmo chegaron a ser investidos cos hábitos de monxe polo Papa Pio IX. Despois foron a Nápoles, ó mosteiro de Cava, e alí os indíxenas manifestáronlle que preferían non volver aínda. ¿Por que? Salvado transcribe unha resposta deles que xa nos di moito sobre isto:
"Porque aínda non estudiamos. Así que se volvemos agora, os nosos parentes e amigos nos preguntarían se entendemos os papeis que falan, e se nós sabemos como facelo, e sabemos como facer cabalos e árbores, e cando lle contestemos que non, eles dirán que nós somos coma eles, jun-ar (homes da selva)".
.
Os indíxenas como estranos
Rosendo Salvado foi clarividente á hora de evaluar a problemática indíxena en Australia. Neste senso, a súa curiosidade fíxolle recoller e, en moitos casos, respectar a cultura local. O que era extraño na súa época en Australia era a consideración que tiña polos indíxenas..
Afirmar que calquer indíxena tiña a capacidade, con educación, para aprender calquer tipo de disciplina e ciencia, era bastante extraño no contexto colonial. Pero había algo que fallaba. A idea orixinal de Salvado de que os indíxenas foran propietarios de terras e viviran delas en Nova Norcia, de feito, nunca chegou a triunfar. Nun informe que remitiu ó goberno británico, Salvado desvelou cales podían ser as claves.
Dicía que os indíxenas estaban afectados de "nostalxia", o cal quería dicir inadaptación ás novas estructuras occidentais creadas no medio da selva. O estado "nostálxico" dos indíxenas caracterizábase por períodos de gran fortaleza e de debilidade que se sucedían, o cal os facía incompatibles co traballo occidental e coa aprendizaxe na escola da Abadía de Nova Norcia. E, dicía Salvado, se os indíxenas atopaban extraña a civilización occidental porque xa tiñan unha de seu. Deste xeito, Salvado potenciou máis a agricultura que os estudios académicos.
Salvado visitou Roma á avanzada idade de oitenta e seis anos. Hospedouse no mosteiro de San Pablo Extramuros,
onde se convertira nunha figura de referencia para os novos cregos polas súas historias da misión. Morreu o 29 de decembro de 1900 e o seu corpo foi levado de volta para ser enterrado baixo o altar da pequena Catedral de Nova Norcia. A súa memoria segue a ser motivo de investigación nas universidades australianas para comprender a formación do seu país. Na memoria popular, convertiuse nunha figura case lendaria.
.
Da fisterra ás antípodas
Galegos en Australia
Frai Rosendo Salvado
Á ventura
En 1844 un inquedo monxe benedictino de Tuy chegaba ás costas australianas atraído pola paixón evanxelizadora que sempre aparecía, no século dos descubrimentos despois das pegadas dos exploradores e militares que descubrían novas terras lonxe de Europa. Era emprendedor, cheo de sangue vital, curioso, músico, negociante e capaz de moverse con habilidade polos sinuosos terreos do poder eclesiástico e laico.
Foi un dos protagonistas da defensa dos dereitos dos aborixes nun momento de
plena efervescencia colonial e mentalidade racista. Coñecemos a Fray Rosendo Salvado por outra máis polémica faceta. Na viaxe que realizou en 1860 a Europa para recadar fondos para a súa Abadía de New Norcia,Ó oeste de Australia, trouxo un agasallo que segue a levantar agrias polémicas hoxe en día: a semente dos eucaliptos, que plantou no seu xardín e que agasallou ós seus amigos.
Frai Rosendo Salvado naceu en Tui en 1814. Sería unha cidade que sempre tería en mente, e á que volvería de Australia nunha ocasión entre mostras de fervor popular. En 1898, continuaba recibindo o xornal tudense La Integridad, e pedía que non se lle deixase de mandar. De alí, pasou ó mosteiro de San Martiño Pinario de Santiago de Compostela, con 15 anos, onde destacara pola súa habilidade coa música como organista ós 20 anos e a súa capacidade de aprendizaxe, unha actitude na que o seu pai, Pedro Salvado, destacara como cantor da catedral de Tui.
A chave que marcou boa parte do destino de Rosendo Salvado veu dada por causas políticas. En 1835, un novo goberno comeza a mandar en España e un ministro con gran influencia na Corte, Mendizábal, decide adoptar unha nova política con respecto á Igrexa e desamortizar os mosteiros para poñelos á venda nun proceso que se coñece como a Desamortización. Non só isto: as ordes monacais, cunha tradición secular, son disoltas. Fray Rosendo era monxe benedictino que non puido ver rematado o seu desexo de tomar os hábitos e ten que volver á súa casa familiar en Tui.
.
Coa mochila
En 1838, Fray Rosendo Salvado recibe unha mensaxe dun compañeiro catalán que coñecera en San Martiño Pinario, José Benito Serra, que cos anos acabaría por converterse no seu alter ego e un amigo íntimo. Benito Serra pedíalle que se incorporara ó mosteiro de Cava dei Tirreni, no de aquela Reino de Nápoles.
Para os benedictinos, Nápoles era terra liberada, o que significaba que os mosteiros especializados na formación de novicios estaban ata os bordes de mozos chegados de todos os países de Europa que estaban a secularizar. Malia todo, Salvado consegue ingresar no convento.
En 1843, ten lugar o feito que marcaría de xeito definitivo o futuro misioneiro de Salvado; tódolos días paseaba con Serra polo bosque do mosteiro. No transcurso da conversación, Serra exprésalle o seu anceio de ir ás misións e, o máis relevante, confésalle que se se decide a ir con el, non o pensaría dúas veces. E iso é o que fan.
En Roma entrevístanse con Monsignor Brunelli, secretario da Congregación para a Propaganda da Fe, unha
especie de Ministerio para a Evanxelización dos Estados Pontificios. Brunelli ábrelles unha posibilidade: a Igrexa Católica quere introducirse no nacente mercado australiano, un remoto e enorme territorio dominado polos ingleses e no que a Igrexa anglicana leva, evidentemente, unha boa ventaxa na conversión dos indíxenas. Que o fenómeno era clave indícao tamén outra cuestión: a expedición a Australia é preparada polo bispo irlandés Joseph Brady. El, Salvado e Serra son recibidos polo mesmo Papa. A expedición prepárase para saír dende Londres.
.
Comeza a misión
O 7 de setembro de 1844, o veleiro Elizabeth deixa o porto de Gravesend, no estuario do Támesis. Nas súas memorias, Salvado non agacha a emoción que lle produce entregarse a unha viaxe de meses polo medio dos océanos: "cando entramos no estreito de Calais, a furia infernal e os pérfidos elementos, cando as ondas do océano, agora elevándose como montañas brancas de escuma, agora afundíndose e mergullándose o máis profundamente posible, semellaban amenazarnos cunha morte certa en cada bandazo", ata que chegan o 8 de xaneiro ás costas de Australia e se hospedan en Fremantle.
Os primeiros paseos polo lugar dan idea das angueiras dos misioneiros, ávidos de atoparse coa poboación indíxena.
No primeiro paseo que dan pola colonia de Fremantle xa observan un bo número de aborixes e ocurre unha escea curiosa, que Fray Rosendo relata deste xeito: "estando ansiosos de tomar contacto falámoslle ós dous primeiros que coñecimos. ¿Pero como entendelos?
A primeira palabra que escoitamos foi maraña, que repetían
continuamente. Maraña no meu dialecto galego significa 'decepción', e pregunteime se esa xente estaba preocupada de que fosemos a facerlles algo malo. Dinme a volta e pregunteille ó noso anfitrión que significaba.
"Simplemente, comida", replicou. Así que eu collín unha gran barra de pan, repartino entre eles, e anotei a palabra no meu caderno, de acordo co método que decidín seguir".
.
No deserto
O primeiro obxectivo que tiñan os monxes era atopar indíxenas. Falando cos colonos, decatáronse de que os aborixes tiñan un estilo de vida nómada. A primeira pegada deulla un dos terratenentes da zona, quen lle indicou que ó sur da súa prantación existían grupos de individuos movéndose. Cunha compañía en expedición dirixíronse á zona e camiñaron varios días ata que as reservas de auga comezaron a esgotarse.
Coa axuda de dous guías, conseguiron chegar a fontes de auga e instalar un campamento provisional. Aí produciuse o primeiro contacto coa poboación indíxena, non sen medo. Existía a crenza na colonia de que os aborixes eran caníbais.
Se o eran, dende logo non deron mostras. Os primeiros días nos que se instalaron,
os monxes fixeron continuos oficios relixiosos e cantaban a toda voz salmos. Non se trataba, posiblemente, dunha cuestión litúrxica, senón máis ben de atraer a posibles curiosos. Algo que conseguiron, cando un día, á tardiña, observaron como un reducido grupo de indíxenas contemplaba a aquel grupo de homes barbudos e vestidos con roupas cerradas no medio da calor da campiña australiana. De aquela, nunha distancia prudencial, prenderon unha fogueira e pasaron a noite observándoos. Ó día seguinte, apareceron homes armados a esa distancia, e os monxes puxéronse en garda, pero os indíxenas limitáronse a sentar ó redor dunha fogueira.
O contacto viría con posterioridade, cando un fato de homes, mulleres e nenos achegouse ata o campamento e comezou a curiosear o que facían e deixaban de facer. … de supor a ledicia dos misioneiros. A confianza mutua increméntase. Frai Rosendo nárrao este xeito: "con eles, comimos, bebimos e marchamos, e fumos voluntarios para as tarefas que eles estimaban máis pesadas. A miúdo levabamos ós nenos sobre os nosos ombreiros coas súas pernas randeándose na fronte e descubrimos que preferían a nosa compañía á dos seus pais".
Sen embargo, as enfermidades e outros sinsabores fixéronos retroceder de novo á zona europea, ata que quedaron unicamente na expedición Frei Rosendo Salvado e Serra.. Despois destes contactos iniciais, os dous monxes decatáronse de que era moi difícil establecerse e realizar unha acción efectiva se non se establecían nun lugar concreto e fundar un mosteiro. Os obxectivos non eran outros que sedentarizar á poboación indíxena e facela vivir da
agricultura. … dicir, "occidentalizala". Na mentalidade do século das colonizacións, os europeos que chegaban a novas terras, foran os que fosen os obxectivos que se buscaran, plasmaban nos novos lugares descubertos o modelo de vida occidental. Deste xeito, foi como os dous benedictinos asentáronse nas inmediacións de New Norcia. O labor misioneiro traía consigo paradoxas. En New Norcia, eles crearon unha escola e tiveron que superar os recelos da poboación, que cría ver extraños poderes nos libros e papeis escritos. Pero o proceso de aculturación comezaba.
Un exemplo aconteceu en 1849. Salvado foi enviado a Europa para recadar fondos e capital humano para a misión, e levou con el a dous indíxenas, que mesmo chegaron a ser investidos cos hábitos de monxe polo Papa Pio IX. Despois foron a Nápoles, ó mosteiro de Cava, e alí os indíxenas manifestáronlle que preferían non volver aínda. ¿Por que? Salvado transcribe unha resposta deles que xa nos di moito sobre isto:
"Porque aínda non estudiamos. Así que se volvemos agora, os nosos parentes e amigos nos preguntarían se entendemos os papeis que falan, e se nós sabemos como facelo, e sabemos como facer cabalos e árbores, e cando lle contestemos que non, eles dirán que nós somos coma eles, jun-ar (homes da selva)".
.
Os indíxenas como estranos
Rosendo Salvado foi clarividente á hora de evaluar a problemática indíxena en Australia. Neste senso, a súa curiosidade fíxolle recoller e, en moitos casos, respectar a cultura local. O que era extraño na súa época en Australia era a consideración que tiña polos indíxenas..
Afirmar que calquer indíxena tiña a capacidade, con educación, para aprender calquer tipo de disciplina e ciencia, era bastante extraño no contexto colonial. Pero había algo que fallaba. A idea orixinal de Salvado de que os indíxenas foran propietarios de terras e viviran delas en Nova Norcia, de feito, nunca chegou a triunfar. Nun informe que remitiu ó goberno británico, Salvado desvelou cales podían ser as claves.
Dicía que os indíxenas estaban afectados de "nostalxia", o cal quería dicir inadaptación ás novas estructuras occidentais creadas no medio da selva. O estado "nostálxico" dos indíxenas caracterizábase por períodos de gran fortaleza e de debilidade que se sucedían, o cal os facía incompatibles co traballo occidental e coa aprendizaxe na escola da Abadía de Nova Norcia. E, dicía Salvado, se os indíxenas atopaban extraña a civilización occidental porque xa tiñan unha de seu. Deste xeito, Salvado potenciou máis a agricultura que os estudios académicos.
Salvado visitou Roma á avanzada idade de oitenta e seis anos. Hospedouse no mosteiro de San Pablo Extramuros,
onde se convertira nunha figura de referencia para os novos cregos polas súas historias da misión. Morreu o 29 de decembro de 1900 e o seu corpo foi levado de volta para ser enterrado baixo o altar da pequena Catedral de Nova Norcia. A súa memoria segue a ser motivo de investigación nas universidades australianas para comprender a formación do seu país. Na memoria popular, convertiuse nunha figura case lendaria.
.
lunes, 11 de julio de 2011
Misoginias...
¡Y pensar que tiempos ha,
había en esas Praderas
mujeres que como fieras
defendían sus raíces
y se sentían felices
siendo cada una lo que era...
Su disposición guerrera
no les restaba belleza,
la propia Naturaleza,
las dotó de dulces prendas,
e igual cinchaban la rienda
que rompían una cabeza...
Hoy nos cubre la tristeza,
pa nuestra malventuranza,
de ver que sólo la panza
y el arte de chusmeteear,
les impide hasta folgar
con pasión y con bonanza...
Unas se jueron pa Francia,
se nos hicieron gabachas...
andan mostrando bombachas
por cafés y puticlús
buscando un nuevo Jesús
Cristo viejo... las empacha...
Con pior ... o mejor facha,
otras jueron pal Japón
y si no encuentran un Don,
se tiran a la bartola,
"baten al viento la cola"
en los Foros del Patrón...
¿De aquellas mujeres fuertes
salieron estas "cativas"?
No podemos cantar ¡vivas!
viendo tal venida a menos,
hoy sólo están para estrenos,
monsergas y fantasías...
Dom Cofrade, non hai caso,
os pobos se depauperan
e o que pra si quixeran
moitos homes, elas tiran,
coma o honor que maxinan
co honor... elas superan...
E asi estamos n'istes eidos,
entre cagarrinas, peidos,
revolutas e miserias,...
¡Veñan paliques e lerias
pra enmerdar ben os beizos...
O'Xan
.
sábado, 9 de julio de 2011
Monogamia...
Mejor me callo la boca
y hago mutis por el foro...
me están llenando de oro,
miles de besos y flores
y me asaltan los temores
de que me falle el decoro.
Soy monógamo de alma,
enamorao de la Luna...
No existe estrella alguna
que pueda turbar la paz
que lleva impresa en la faz
mi mujer, desde la cuna...
La guitarra y la mujer.
¡una pa toda la vida!
Si este código se olvida,
lo que puede acontecer
es que llores el ayer,
mañana tras tu caída.
O que nazcan en tu frente,
en ambos dos parietales
dos cuernos monumentales,
dignos de los sanfermines
con las secuelas afines
de pérdida de caudales...
¡Qué si uno tuvo la suerte
de topar un firme amor,
no lo arroje por babor
pa que lo batan las olas
y tú te mueras a solas
como un verdugo traidor.
O' Xan
.
viernes, 8 de julio de 2011
Para Juanita...
A Juanita Carcamala...
¡Mejor callaras, Juanita,
y amansaras tus rencores,
que todos tus sinsabores
son la triste consecuencia
de tu propia malquerencia
y anacrónicos ardores...!
Reconquista tus amores...
búscate un calatraveño
o un fornido extremeño
que te hagan más feliz...
y evita tanto desliz
perturbador de tu sueño.
Pareces cuzco sin dueño
a merced del viandante
o una paloma errante
que no contenta en su nido,
ha perdido el sentido
y su vuelo es tambaleante...
Piensa, Juanita, un instante,
quer una dama... es una dama,
la vida no es sólo cama,
chusmerío y veleidades...
Tus avanzadas edades,
ya van siendo todo un drama...
O Xan.
jueves, 7 de julio de 2011
miércoles, 6 de julio de 2011
martes, 5 de julio de 2011
lunes, 4 de julio de 2011
La Pax Bertola en Redota
La Paz bertola
.Una idea magistral
se le ocurrió a Don Bertolo...
una idea tan genial
que parece de un centollo:
Traer la Paz a Redota,
posteando allí él tan sólo!
.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)