viernes, 29 de noviembre de 2013

EL PERRO ONOFRE...

EL PERRO ONOFRE...




He recibido un guasape,
esta mañana, temprano
de que un perro veterano,
monolingüe y barba cana,
iba con perra serrana
cogidito de la mano...

Aviso a los pobladores
de Potes y alrededores
a donde iban los traidores...
que no les arrojen huesos,
ni panes ni ricos quesos
ni los obsequien con flores...

El perro se llama Onofre
y se fugó anteayer
con rumbo a Santander
en un veloz tren expreso,
diciendo: ¡ahí te queda eso!
y “eso” aún no paró de oler!

Avisen a algún valiente
que lo agarre de una oreja
lo meta tras una reja
y me espere que ya voy
acompañau por Rajoy
pa que haga del can, oveja.

O’Xan

SANDE SANDE






LEVANTE...



jueves, 28 de noviembre de 2013

PERRO EN FUGA...


Se fue airado, cabreado...
¡Ya no volverá jamás!
Era un perro incapaz
de ladrar y de morder...
Tomó el tren pá Santander
diciéndome: ¡Ahí te quedás!

Para tan largo viaje
iba corto de equipaje:
Un pijama, un mondadientes,
un cepillo pá los dientes
¡y ni un miserable traje...!

¡Extrañaré sus silencios
 sus anhelos de reposo
y su tímido alborozo
cuando entraba en la cocina
y un hueso de gallina
me afanaba, el nuy goloso...!

¿Qué andará haciendo mi perro
allá en los Picos de Euiropa,
sin alimentos, sin ropa
y sin teléfono inalámbrico,
viendo rugir el Cantámbrico
y sin tomar una copa?

O’Xan






miércoles, 27 de noviembre de 2013





LAS COÑAS DEL FEISBUC


¿Qué estás pensando?

¡Y dale con Permía!
Yo podría contestarle: ¿Qué carajo le interesa a usted lo que yo pienso?, o comportarme como un enser civilizado, educado por las caramelitas descalzas y decirle: ¿no sea usted tan curioso!... y... ¡ mandarlo a la mierda, con perdón!

Pero... como llueve, hace frío y no puedo ir a pescar... lo más idóneo en estas circunstancias, es tratar de perder el tiempo,  aunque sea contestando preguntas impertinentes.

¡Estoy pensando en nimiedades!. ¿Satisfecho?
¿En qué nimiedades?
En nimiedades nimias.
Yo sé que en un país con cinco millones de parados
y un Mundo donde la Naturaleza nos obsequia todos los días, con vendavales, tornados, tsunamis que matan miles de personas... pensar en nimiedades es más propio de enseres indeseables que de personas responsables y solidarias...

Pero menda o sea yo, odia las inutilidades... y todo lo que yo piense no vale un rábano... si tenemos en cuenta
 la cantidad y calidad de pensadores que habemus en este maravilloso país...
¿Para qué vamos a pensar nosotros, modestos viandantes, si todos los ministros que nos gobiernan
no hacen otra cosa... además de farfullar por la TV todas las genialidades que sólo ellos son capaces de imaginar?

Si algo grane hubiera que pensar, lo más productivo sería en ver la forma de hacerse Tesorero del PP, del PSOE, de CIU, UGT... CC.OO... o Banka la Bankia...

Pero éso... ¡ni siendo amigo de Rajoy es fácil! Hay ¿cómo se dice?  ¿overbooking?. ¡Eso!

¡Y además, agora, les ha dado a los jueces el gusanillo de meter en cana a los chorizos. ¡Sin retroactividad... eso sí y sin mirar paternazgos o yernazgos...!
¡O casi que!

¡Mejor... ir a pescar... aunque sea lloviendo y caigan chuzos!


¡Arriba el derchi!

HACIENDA...


CAN PELO



lunes, 25 de noviembre de 2013

BULL LÓPEZ...



QUISICOSAS...




Una vez me eramoré
de una cabaretera...
no era una mujer cualquiera,
pero tanto amé a la mina
que un  día al doblar la esquina
se me fue con un linyera...

Calentito le grité:
¡Andate, zorra, al infierno!
y ella, de un modo tierno
y ensoñadora voz
dijo;
Aguanta, viejo, esa coz
y cuida bien de ese cuerno!


O’Xan
SANDE SANDE...



O'SABUCEDO...



QUISICOSAS...


Liropeya


 La desbordó la ternura.
Trocó la emoción por besos
y ambos, como posesos
se fundieron en abrazo
que a ella reventó el bazo
y a él le crujieron los huesos...

Tras tan sonada epopeya
vino al Mundo Liropeya,
una criolla famosa
que tocaba cualquier cosa
y dejaba honda huella...

Su mirada era una llama
que te cegaba los ojos
y convertía en rastrojos
cualquier arbusto al mirarlo
y la rula en Montecarlo
la detenía a su antojo...

De ser más rica que Creso,
y más hinchada que un buñuelo
 acabó fregando el suelo
de un burdel en Capadocia,
fustigada por su socia,
una arpía de medio pelo.


O’Xan

viernes, 22 de noviembre de 2013

QUISICOSAS...

Una vez... yendo pa Melo,
me topé con un rebaño
que un gitano, con engaño,
mne vendió por treinta pesos...
y fuimos, ambos dos, presos:
¡él por ladrón, yo por nabo!

O’Xan

EL PEPO...


jueves, 21 de noviembre de 2013


FOLLAJE OTOÑAL...


LOS CALLOS


Yo que he sabido ser gaucho,
gaucho de poncho y rebenque
con bagual en el palenque
y facón en la cintura...
rezo agora más que un cura
por sentirme tan enclenque...

Yo... que he arreado tropas
por los campos uruguayos
sin tregua y sin desmayos...
acá me ven hecho un trapo,
resoplando como un sapo
porque me duelen los callos...


Ustedes... se reirán ...
pero un callo en una pata
es como una garrapata
que te corroe la existencia,
acaba con tu paciencia
y de a poco... ¡te mata!

O’Xan
,

lunes, 18 de noviembre de 2013

domingo, 17 de noviembre de 2013

sábado, 16 de noviembre de 2013

QUISICOSAS...





¡Con cien cañones por banda
y viento fresco en la popa,
el gaucho arrancó pa Europa
sin desfacer más entuertos.
 Plantó  nabos en los huertos
sin jugarse más la ropa...!


O'Xan

viernes, 15 de noviembre de 2013

jueves, 14 de noviembre de 2013

miércoles, 13 de noviembre de 2013

martes, 12 de noviembre de 2013

sábado, 9 de noviembre de 2013

viernes, 8 de noviembre de 2013

miércoles, 6 de noviembre de 2013

martes, 5 de noviembre de 2013

lunes, 4 de noviembre de 2013

CARBALLO


·                              
·                             Xandaponte Carvajal



·                              
·           
    Carballo é o meu pobo, un pobo pequeneiro que             fíxose grande en poucos anos.


Tardei vinte en volver a velo... e cando cheguei atopeime con que habíanlle mudado de face.. Non o coñecía. Onde había unha igrexa regalona, na que por certo, fun baptizado, érguese agora un columbario onde celebran misas... e onde había “jlor” de Casa Consistorial de pedra dura de canteira, hai hoxe... outro columbario, moi moderno e feituquiño, eso si... pero non é o mesmo...  
Tíñamos  tamén pontes de cantería dos tempos de Isabel II, a raiña cachonda... pero tamén trocáronos  por pontes de aceiro como os de N. York, pero non tan “a lo bestia”... ¡qué o Anllóns non é o Hudson... e non hai porqué... ¡Vamos... que éste no es mi Juan, que me lo han cambiau”!

¡Agora é unha cidade!
Hai cebras peatonais, semáforos, polígonos industriais e Grandes superficies que é como se chaman nistes tempos
as tendas voluminosas, as que nos diciamos  de “ramos generales”, no mais rancio castellano de Valladoliz...

Ben... deixo a perorata pra outra ocasión.
Un saúdo pra o colega Osvaldo... ¡e qué Deus reparta miragres polo Mundo! 

O'Xan.

Mosén Chesterfield






LOS CAGANCHOS...


viernes, 1 de noviembre de 2013