Costa da Morte.
De Caión a Fisterra. Carballo, Malpica de Bergamtiños, Corme, Muros, Laxe, Ponte do Porto, Cee, Corcubión... Camariñas... ¡ Muxía...! ¡A Barca...!
.
¿Para qué me fun... por qué me vou... si é eiquí. donde me atopo mellor?
.
Berberechos, ameixas, cigalas, centolas. nécoras e percebes. ¡Salpicón de mariscos das Rías...! froitos da mar e froitas da terra... Cereixas, cirolas ou fatóns... e pexegos.
.
Lacón con grelos, patacas a tilla das rozas... moras das silveiras esmagadas a pedra... ¡ Esas eran as "delicatessen" da nosa infancia... xunto ós "churros" asados, "Choclos" no Uruguai. E as papas de fariña de millo con leite, da avoa, que eran aínda mellores cos seus mecos. Ou cuaseque.
.
Moitas cousas voaron en azas do vento. Voaron as cousas... e voaron os anos.
Pero ahí está... a Porta de Alcalá... Ahí sigue estando a Galiza de sempre.
Agora os rapaces, menos asilvestrados, están polos bollicaos, gominolas... e souflé a la remanguillé...
.
Nos... xogábamos a billarda, e hoxe os rapaces danlle a Play Station. Están mais refinados... mais... na onda Universal... Dóenme as pérduas...pero debo aceptar, en contra do popular adaxio, que "calquer tempo pasado foi peor".
O que importa é... que ahí está... Ahí está a Porta de Alcalá...
Ahí está Galiza... mais remozada e mais farruca que nunca.
.
¡ Pra alá vou...!
¡ Cóma sempre que me chama... non sei quen...!
.
Xan
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario