No escarpado baixío,
eu, sedente, miro a mar,
mar difícil de domear
e caníbal de mil homes...
que de tantos, nin os nomes
podemos memorizar.
Eiquí estou, no sacro Altar
do picouto de Fisterra,
vendo ao lonxe, en pe de guerra
a cen nacións iracundas
que nistas augas profundas
voltan difuntas a terra...
Naufragaron na soberbia
da súa incerta riqueza...
e a propia Natureza
inflixiulles o castigo
de non veres o perigo,
¡por erguer tanto a cabeza...!
O’Xan
No hay comentarios:
Publicar un comentario